Instytucja Kultury Samorządu Województwa Śląskiego

Zapraszamy 5 lutego 2020 r. o godz. 18.30 do Galerii Katowice ZPAF (Katowice, ul. Świętego Jana 10 - II piętro) na wernisaż wystawy fotografii Sławomira Jodłowskiego "Transgresje wyśnione"

Polecamy!

Wystawę można oglądać do 28 lutego br. w środy, czwartki i piątki w godz. 17.00-20.00

„Jeżeli nie jesteś zdolny widzieć więcej ponadto co widzialne, nie możesz zobaczyć niczego” - Ruth Bernhard

Stwarzając fikcyjne, wykreowane rzeczywistości tworzę przekaz wnętrza mojego istnienia, transponuje obraz ocierający się o iluzję prawdy, nie dbając o prawdomówność. To w fotografii pociąga mnie najbardziej.

Fikcja fotograficzna również jest jakimś rodzajem prawdy, prawdy niepoznawalnej przez nikogo. Podejmując próbę interpretacji tzw. „modelu wewnętrznego” /pojęcie stworzone przez Andre Bretona/ wprowadzam w obraz elementy mentalne, związane na przykład z sennymi marzeniami, sugeruje rodzaj imaginacji, iluzyjności związanej z „psychiczną perspektywą widzenia świata”.

Sławomir Jodłowski

O Autorze (Wikipedia)

Sławomir Jodłowski

Polski artysta-fotograf. Jest członkiem rzeczywistym Okręgu Śląskiego Związku Polskich Artystów Fotografików.

Sławomir Jodłowski jest autorem oraz współautorem wielu wystaw fotograficznych; indywidualnych i zbiorowych - w Polsce i za granicą. Jego fotografie były wielokrotnie publikowane m.in. w specjalistycznej prasie fotograficznej (Foto, Foto Pozytyw). Za twórczość fotograficzną i pracę na rzecz fotografii oraz kultury - został uhonorowany nagrodą Związku Polskich Artystów Fotografików (2013), Nagrodą Prezydenta Miasta Częstochowy oraz stypendium Marszałka Województwa Śląskiego.

Okolice Filozofii Fotografii

Fotografia jest nieskończonym procesem wizualizacji doznań powstających pod wpływem indywidualnego postrzegania świata. Funkcjonuje jako forma ekspresji wpisującą się w amplitudę drgań przewartościowań sztuki. System bodźców docierających do fotografującego poprzez zmysły wytwarza specyficzny, charakterystyczny dla wytwórcy obrazu fotograficznego, mentalny model istnienia rzeczywistości nieobiektywnej dla odbiorców, obiektywnej dla twórcy. Dialektyka obrazów fotograficznych w kontekście filozofii obrazu jest precyzowalna tylko w stopniu adekwatnym do konformizmu myślenia odbiorcy. Medium fotograficzne, wychodząc od rzeczywistości, za pomocą technicznego urządzenia jakim jest kamera, transponuje ją do poziomu wrażliwości twórcy, żywiąc się jakością doznań. Przekaz fotograficzny staje się umowną formą opisania świata jako bytu uniwersalnego, rozumianą wieloznacznie, pozorując jednocześnie zbieżność interpretacji. Jest jedną z alternatyw wizualizacji prawdy widzenia. Czasami fotografia funkcjonuje wręcz jako swoiste zaświadczenie urzędnicze czegoś zaistniałego w przeżytej rzeczywistości, ale o którą otarliśmy się w zupełnie różny sposób. Autor zdjęcia świadomie lub nieświadomie poszukuje pewnego doznania estetycznego, bliskiego jego konformizmowi widzenia świata. Fotograf jak iluzjonista „wyczarowuje” specyficzne dla niego zestawienie elementów „występujących” w rzeczywistości stwarzając specyficzny porządek, jakby powołując do życia prawidło określające rzeczywistość. Budowanie przez artystę takiego ontologicznego modelu ikonosfery jest w wysokim stopniu iluzoryczne. Wkradają się tutaj aspekty refleksyjności i aluzyjności, które umiejętnie sterują uwagą odbiorcy. Złudność takiego zapisu jest wprost proporcjonalna do intelektualizacji postrzegania, czyli wrażliwości twórcy, a odwrotnie proporcjonalna do obiektywizmu rejestracji tzw. „prawdy fotograficznej”. Fotografia staje się swoistą transformacją rzeczywistości do poziomu indywidualnej jakości doznań w odbieraniu świata. Konsekwentnie więc, łączy sztukę i dokument wyzwalając w nas potrzebę nostalgii, jednocześnie pozwala marzyć i krytykować. Na kreatywność jakości obrazu fotograficznego składają się elementy o posmaku „dokumentalności”, wchodzące w swoistą interakcję z wrażliwością artysty. Nakładająca się w obrazie fotograficznym różnorodność sensów, wytrąca nas w szczególny sposób ze stereotypów myślenia, zniewalając i podporządkowując, wymusza przyjęcie intencyjności twórcy. Oglądana fotografia dąży do zawładnięcia estetyką odbiorcy, w wyrafinowany sposób obezwładnia światopogląd a zarazem indywidualną poetykę obrazu, którą mniej lub więcej ukształtowaną posiada każdy z potencjalnych oglądających. Paradoksalnie w większości wypadków widz czerpie szczególnego rodzaju przyjemność z tej konfrontacji stanowisk poddając się lub protestując przeciwko takiej ingerencji swojego postrzegania świata. Jednocześnie pozwala przeżyć element magicznego tworzenia czegoś mającego korzenie w duchowej wrażliwości artysty, poszukując głębszych pokładów istnienia świata. To jeden z fenomenów fotografii stanowiących jej siłę i szczególną kulturotwórczą rolę w życiu człowieka.